In zijn hartverwarmende boek OZZY deelt auteur Ibrahim Selman het ontroerende verhaal van zijn trouwe viervoeter. Met veel gevoel beschrijft hij de diepe band tussen mens en dier, en hoe afscheid nemen van een huisdier een blijvende indruk achterlaat. OZZY is een eerbetoon aan de liefde, herinneringen en het gemis dat velen van ons voelen bij het verlies van een geliefd dier. Een must-read voor iedereen die ooit een dierbare vriend heeft moeten loslaten.
Onderstaand artikel door Ibrahim Selman
Selmans vijfde roman, geschreven na het verlies van zijn hond die twaalf jaar deel uitmaakte van zijn gezin, verbindt humor met familiedrama’s. OZZY overstijgt culturen en religies, en brengt liefde waar haat bestaat. Het boek, zelf uitgegeven door Selman na eerdere publicaties bij gerenommeerde uitgevers, biedt zelfs een therapeutische kracht voor lezers die met verlies worstelen.
Mijn herinneringen aan honden gaan ver terug, naar mijn derde levensjaar in een klein bergdorp. Onze hond, Qoto, was als een volwaardig familielid. Ik herinner me dat hij zich bijna menselijk gedroeg, vooral toen mijn oom overleed. Enkele jaren na die gebeurtenis moesten we het dorp verlaten vanwege een bloedvete. Op een nacht maakte mijn moeder me wakker en fluisterde: “Ren weg jongen, ze komen je vermoorden.” Ik vluchtte zonder afscheid te nemen van Qoto, en die herinnering heeft me altijd achtervolgd.
In de achttien jaar die ik daarna in Bagdad woonde, verloor ik de directe band met honden. In die cultuur werden honden vaak als onrein en gevaarlijk beschouwd, en mijn leven draaide om overleven in een instabiele omgeving. Toch publiceerde ik in de late jaren zeventig een kortverhaal over Qoto, al werden mijn herinneringen aan hem steeds vager.
Toen ik in 1981 als asielzoeker naar Nederland kwam, viel het me op hoeveel mensen hun honden uitlieten. In tegenstelling tot de Arabische cultuur, waar honden vaak als gevaarlijke vijanden werden gezien, merkte ik dat ze hier geliefd waren. Een bijzonder moment was tijdens een college van theatermaker Erik Vos in de winter van 1981. Zijn grote zwarte hond lag ontspannen onder de tafel terwijl hij zijn les gaf. Het fascineerde me, maar op dat moment dacht ik nog niet aan het nemen van een hond. Mijn focus lag op het opbouwen van een nieuw leven. Ik leerde Nederlands, studeerde, en behaalde in 1985 mijn doctoraal in Theaterwetenschappen. Niet veel later werd ik docent aan de Universiteit van Amsterdam, maar ik deed Erik Vos niet na. Hij leek trouwens de enige die zijn hond mee mocht nemen, waarschijnlijk omdat hij geen oppas had.
Jaren later, toen mijn dochter ongeveer tien jaar oud was, vroeg ze of ze een hond mocht. Mijn vrouw en ik werkten beiden hard en vonden dat we geen tijd hadden voor een hond. We bleven haar verzoek afwijzen, ook toen ze volwassen werd. Vijf jaar na haar huwelijk kwam de vraag opnieuw, en deze keer stemden we toe.
We reden naar Hasselt, België, waar we een klein, introvert hondje kochten, met een flinke korting. Mijn schoonzoon gaf hem de naam OZZY, een hond die oorspronkelijk uit Slovenië kwam. Wat ik altijd vreesde, gebeurde: kort na de komst van OZZY beviel mijn dochter van haar eerste kind. Met een pasgeboren baby en een hond werd het haar te veel, en OZZY werd ons huisdier.
Vanaf dat moment was hij niet zomaar een hond, maar ons ‘enige kind’. We behandelden hem dan ook zo. Hij at wat wij aten en liet zijn brokjes vaak staan. We brachten hem naar bossen en stranden—plekken waar OZZY dol op was. Hij genoot van autoritten en werd geliefd door de buurtkinderen. Iedereen wilde OZZY aaien. Het enige probleem was de haaruitval, want overal lagen zijn haren.
Als filmmaker legde ik zijn leven vast; twaalf jaar lang filmde ik OZZY en zijn avonturen. Hij maakte de geboorte van onze kleindochter en kleinzoon mee, en ik heb uren aan filmmateriaal van hem en de kinderen samen. De laatste twee jaren van zijn leven was hij ziek, traag en een oude man geworden met hartklachten. We zorgden goed voor hem, lieten hem regelmatig controleren en gaven hem zijn medicijnen op tijd.
Na zijn dood, die ons diep raakte, begon ik aan een rouwproces dat ik niet kon verwerken door alleen maar filmmateriaal te monteren. Hoewel ik uiteindelijk twee uur aan filmmateriaal had samengesteld, voelde dat niet genoeg. De pijn bleef, sterkte nog herinneringen aan andere overledenen, oude verliezen kwamen naar boven en teisterden me. Zes maanden na Ozzy’s overlijden besloot ik te schrijven, en anderhalf jaar later was mijn roman OZZY geboren.
Hoewel het mijn vijfde roman is, voelt het als mijn debuut. OZZY moet een publiek figuur worden, hij moet voortleven in de harten van anderen. In het boek deel ik ons verhaal, en ik weet zeker dat lezers zullen lachen, huilen en met nieuwsgierigheid zullen uitkijken naar wat het volgende hoofdstuk brengt. Maar OZZY is geen dagboek over wat onze hond allemaal deed. Nee, OZZY is in de roman een verbindende figuur die de meanderende verhalen van ruim honderd jaar familiegeschiedenis met elkaar verweeft. De 43 hoofdstukken vertellen een diepe en intense reis die zich in het hoofd van de verteller afspeelt.
Als schrijver geef ik veel om mijn lezers en gun ik ze spanning, medeleven, humor—alles wat ik mezelf ook zou wensen bij het lezen van een roman. Elk hoofdstuk staat op zichzelf, maar samen vormen ze een samenhangend geheel.
In de roman trakteer ik de lezer niet alleen op ontroerende familiegeschiedenissen en een satirische blik op ideologieën en religies, maar ook op bizarre en komische momenten. Er zijn surrealistische situaties, variërend van taalgrappen en moppen maken in België, tot de diepe schuldgevoelens van de verteller wanneer hij besluit om zijn hond, vlak voor het in laten slapen, te “ontvoeren” en hem de Spaanse stranden te laten zien. Ook speelt de rode badhanddoek een grote rol—de handdoek die als lijkwade voor OZZY gaat dienen na een bizar leven op het toneel.
OZZY is een boek waarin familieverhalen, verdriet en humor op subtiele wijze met elkaar verweven zijn. Ik hoop dat iedereen die het leest, een glimp opvangt van de vreugde die wij twaalf jaar lang met OZZY mochten ervaren. En ik hoop dat het boek troost biedt aan diegenen die hun eigen huisdier hebben verloren. Je zult in OZZY niet alleen je eigen verdriet herkennen, maar ook de vreugde en liefde die een trouwe viervoeter in je leven kan brengen.
Ik blijf streven naar het verfilmen van mijn roman OZZY. Een jaar na Ozzy’s overlijden kocht mijn dochter een klein hondje van hetzelfde ras en noemde haar BLIZZY, als variant op OZZY. Ze heeft besloten BLIZZY te houden, maar brengt haar regelmatig bij ons om op te passen. Zo zijn wij nu de trotse opa en oma van BLIZZY.
Hier is een opname van een kort fragment uit het hoofdstuk ‘Reuk en Nostalgie’, voorgelezen door mijn redacteur Moniek Sanders.
Deze link is naar mijn Vimeo account waar je meer fragmenten over OZZY kunt zien.
OZZY, een aanrader om te lezen!
OZZY is niet alleen een boek over verlies, maar ook een verhaal dat troost en verbinding biedt. Met zijn unieke mix van humor en diepgang raakt Ibrahim Selman een snaar bij iedere lezer. Benieuwd naar dit bijzondere verhaal? Bestel OZZY nu en laat je meeslepen door de kracht van liefde en vriendschap. Klik hieronder om het boek direct te bestellen.
